Ik heb een gegronde reden om geen mondkapje te hoeven dragen. En vandaag in de supermarkt maak ik gebruik van mijn situatie en zet het in voor een goed doel. Ik ga namelijk glimlachjes verspreiden en contact maken met mensen, omdat ik zie dit momenteel volledig ontbreekt in de winkels.
De hele actie maakte mij vrolijk en ik heb heel erg gestraald naar iedereen. Ik had het idee dat sommige mensen mij wat verbaasd of zelfs boos aankeken. Maar dat kon ik niet met zekerheid zeggen, want ik mistte een groot deel van hun expressie.
Midden in de supermarkt heb ik nog even mijn ogen gesloten en contact gemaakt met mijn diepe innerlijke wezen. Met deze energie in mij bekrachtig ik mijn hele actie; diepe liefdevolle menselijke verbinding.
Ik moet nog bij een andere winkel zijn en daarvoor moet ik een stuk lopen. Tijdens het lopen geniet ik nog even van wat ik voel. En dan gebeurd het….
Ik kom de andere winkel binnen waarin ik uitleg dat ik geen mondkapje hoef. De dame kijkt mij argwanend aan en geeft aan dat ze verplicht is om ernaar te vragen. Ze accepteert mijn verhaal verder wel. Ik zeg lachend dat ik er ook wel blij mee ben, want zo kan ik naar iedereen lachen. Hoe vreselijk het zou zijn als we voor lange tijd de expressie zouden missen. De dame verstaat mij verkeerd en verontschuldigd zich dat ze mij niet uitlacht. Waarschijnlijk had ze vooral het woord "lachen" verstaan.
Weer uit de winkel voel dat het toch iets met mij gedaan heeft als ik reflecteer op het gevoel waar ik mee binnen kwam. Als ik voel met mijn hart, mijn diepe zelf, dan voel ik dat ik niet meer zo gecentreerd ben. Mijn mind heeft mij door de verwarring lichtelijk uit het lood geslagen.
Ik neem het waar met vol bewustzijn. Dat centreert mij weer.
Vervolgens zie ik, tijdens het lopen, een plant in een vensterbank. En terwijl ik mij laat afleiden van mijn gevoel door die plant, struikel ik over een tegel. Ik val nog net niet maar ik voel een tinteling door mijn hele lijf van de schrikbeweging.
Ik sta even stil en neem het volledig waar. Ik besef mij dat er afleiding na afleiding volgt waardoor ik keer op keer uit mijn centrum raak.
Het is de kracht van de mens om overal met bewustzijn in aanwezig te zijn. In alles wat wij positief of negatief bestempelen. Dat doet namelijk leven, wakker worden, stralen, transformeren.
Het vraagt om werkelijk contact met jezelf. Helaas zijn er miljoenen keren per dag piepkleine momentjes waardoor we uit het contact geslingerd worden. Bijna een doorgaande stroom van afleiding. En dan bekijken we de wereld niet meer vanuit ons werkelijke zelf. De mind heeft de neiging om op alles te reageren. Het gebeurd zo snel dat we het vaak niet eens door hebben.