Create A New World!
Vandaag afscheid genomen van mijn huisdiertje. Ze was ziek en haar lichaampje kon niet meer. Haar nieren hielden er plotseling mee op, waardoor ik het moeilijke besluit moest nemen om haar leven hier te beëindigen.
Tot dan toe had ik voor haar gezorgd. Overlegd met de dierenarts en steeds weer gevoeld wat ze nodig had voor mogelijk herstel. Ik heb haar lichaampje steeds weer waargenomen vanbinnen. Ik heb alle mogelijkheden open gezet, zodat ze daadwerkelijk herstel als realiteit kon ervaren. Helaas was afscheid ook een optie. In het moment de beste voor haar.
Maar ik was er nog niet aan toe. Ik had al eerder dit jaar een afscheid verwerkt. Ik was nog niet toe aan een nog leger huis, aan de verandering en aan het gemis van weer een vriendenwezentje. Toch handelde ik vanochtend accuraat. Na afgelopen nacht was me duidelijk wat ik moest doen. Ik kon meteen terecht. Het verliep voorspoedig. Al na de narcosespuit voelde ik dat ze de reis had ingezet. Langzaam verliet ze deze realiteit en hield ik slechts een lichaam in mijn armen.
Ik heb het voorrecht dat ik haar ergens mocht begraven. Op een mooie plek in de natuur bij water. Een plekje naast haar eerder vertrokken maatje. Ik handelde en huilde. De tijd stond stil en toch moest ik door. Mijn lichaam ging ook om aandacht en verzorging vragen. Tevens voelde ik de hartverscheurende pijnen van het afscheid moeten nemen in deze wereld.
Thuis aangekomen was alles anders. Al haar spulletjes die hadden geleid tot kleine ritueeltjes lagen daar doelloos. Elk aangezicht in mijn huis is niet meer dat wat het vanochtend wel nog was. Een transformatie die van mijn kant niet vrijwillig was, maar waarin ik mijzelf opzij moest zetten uit liefde voor mijn reisgezel.
Ik heb gehuild, gehuild en nog meer gehuild. Alles stroomde en was vol in beweging. Ik kon de emotievelden op hele diepe lagen in mijzelf ervaren. Diep en zwaar trillend zetten ze veel lagen in mij in beweging. Ik ervaar hoe dit zich voltrekt in mij. Naast de pijnlijke ervaring kan ik ook voelen hoe bijzonder deze intense emoties zijn. Hoe ze met veel kracht in de frequenties door mijn lichaam golven. Hoe ik deze frequentie-taal kan verstaan zonder het te begrijpen.
En dan komt een moment dat de tijd stil staat. Alles om mij heen valt stil. Het brein lijkt verdoofd van het huilen en de trillingen. Ik ben alleen nog maar gevoel en ik neem dat waar. In mij komt de vraag omhoog “Is dit allemaal wel echt?” In de denk logica weet ik dat ze er was en dat ik daar herinnering aan heb. Maar zo in de tijdloze stilte, in de grootsheid van het nu-moment, valt veel informatie weg van wat ogenschijnlijk was of nog moet komen. Ik test het in mijn gevoel. Hoe tastbaar zijn de herinneringen aan haar?
Ik ontdekt lagen in mijn gevoelsveld die niet in contact zijn geweest met haar. In die lagen van bewustzijn heeft ze niet bestaan. En dat voelt net zo waar als de afdeling in mijn bewustzijn die zich haar nog helder herinnert. Het is een vreemde gewaarwording en vraag mij werkelijk af welke rol mijn brein hierin speelt.
Mijn herinneringen zitten in een logische volgorde. Ik heb gehandeld en ervaren in een proces van A naar B. Maar in het nu-moment is alles tegelijk aanwezig, dus ook de optie dat de ervaring er niet zou kunnen zijn. In het nu-moment staat de tijd stil en ervaar ik een enorme expansie van mijn bewustzijnsveld dat bestaat uit volle velden van emotie. Een bewustzijn dat zo ver reikt dat het
verbinding kan maken met alles, zonder te hoeven reiken. Ik ben kracht en dat ervaar ik zo mooi door het afscheid van een vriend.
En hé, wie voel ik daar langs mijn been strelen. Even leek het alsof ze … En ja, in mijn tijdloze binnenkant zie ik dat ze haar lichaam langs mijn been strijkt en kijkt ze me vol vertrouwen en in verbinding aan.