Er ligt een uitnodiging voor mij om deel te nemen in een groepje waarbij ik meer van mijzelf mag laten zien.
Ik neem de informatie in mij op. Het gaat over de doelstelling, de werkwijze, de diepgang enz.
Om het moment dat ik mij besef dat ik meer van mijzelf moet gaan laten zien in een groepje, laait een acute afkeer in mij op. Ik kan het diep voelen. Alles in mij schreeuwt: “Nee niet doen!”.
Als ik niet beter zou weten, dan zou ik zeggen: “Hier doe ik niet aan mee, dit voelt niet goed, niks voor mij”.
Maar ik weet beter en ben ten eerste verbaasd over de acute invasie van weerstand die oplaait als een tsunami. Ik zag het niet aankomen, maar ineens is het er.
Gedachten komen op gang. Ik vraag mij af waarom ik het ineens zo eng vindt. Wat kan het voordeel zijn om eraan mee te doen? Pas ik wel in zo’n groep? Ben ik er wel aan toe? Wat als ik het niet goed kan? Wat als ik niet voldoe aan de voorwaarde? Wat als ik weg wil, wat denken anderen van mij?
Daarna hoor ik mij denken: Maar ik wil toch vooruit. Waar kan ik de moed vandaan halen?
Al deze vragen en oordelen brengen mij geen antwoorden.
En dan is me duidelijk wat ik kan doen.
Ik leg mijn hand op mijn hart en maak contact met mij in het hier en nu. Ik maak diep verbinding met eigen oorspronkelijke veld. Al het denken valt als een strak keurslijf van mij af. De krapte en de angst die het denken met zich meebrengen verdwijnen in een oceaan aan bewustzijn, liefde en zelfrespect.
Ja daar ben ik weer! Mijn ruime, werkelijke en voelende ik.
In deze ruimte voel ik de informatie van de uitnodiging nog eens goed. Ik ervaar het nu heel anders. Het voelt als een verrijking, een uitdaging en verbinding.
Hoe bijzonder is het dat ik van het ene uiterste in het andere uiterste ga met mijn gevoel. Het geheel duurde nog geen half uur. Ik besef mij dat dit ook een vorm is van cognitieve dissonantie.
Mijn hersenen halen informatie binnen, analyseren het en door het begrijpelijk te maken voor mij stoppen ze de informatie in hokjes. EN schijnbaar past deze informatie in het hokje ‘gevaarlijk’ waar het gevoel ‘angst’ bij hoort.
Maar dit hele systeem van mijn brein is helemaal niet dienstbaar aan mij.
Als ik op deze angst zou varen dan doe ik mijzelf heel veel te kort.
Ik besef mij dat iedereen dat heeft aan de lopende band. Als we niet opletten dan leven we een leven op basis van een maatstaf die ons brein creëert. Een maatstaf van gefragmenteerde informatie en begrenzende emoties.
Wat gun ik iedereen toch vrijheid in zichzelf. Vrij om te voelen, alle kanten op. Zonder inmenging van dat dominante brein.
Ik ga lekker meedoen aan het groepje, ook al snapt mijn brein er niets van!