Vanmorgen werd ik wakker met een dikke glimlach op mijn gezicht!
Ik had het idee te onderzoeken met mijn voorstellingsvermogen of ik alles tot leven kon brengen op aarde. Alles dat momenteel afsterft omkeerbaar maken doordat ik het aanraak met mijn aandacht.
Ik dacht aan de menen die ziek zijn of ziek worden. Ik dacht aan de natuur die wordt terug gedrongen en vervuild. Ik dacht aan de kramp waarin de mens momenteel leeft, die tot afsterven leidt.
Toen ik probeerde al deze processen aan te raken, voelde het niet als een enorme daad. Ik kwam erachter dat wij dit eigenlijk elke dag al als vanzelf doen. Alles wat wij met onze diepste wezen waarnemen, aanraken met aandacht, komt in beweging en heeft daarmee alle potentie om tot bloei te komen. Wij doen leven als we zelf maar leven.
Als we ons maar bewust zijn van alles dat ons het leven ontneemt. Dat is niet alleen verkeerde voeding, een foute prik of een auto ongeluk. We sterven het meest af door onszelf te negeren. Niet op zoek gaan en voelen in onszelf wat onze essentie is waarom we leven en alles tot leven brengen.
We negeren zoveel van onszelf dat we het niet eens door hebben. We sterven af!
Totdat we voelen dat we bewegen. Fysiek en energetisch. We zijn niet massief. We bruisen van emotie en gevoel. Soms klein en soms groot. Laat je zelf leven! Maximaal! Heb elke emotie en beweging lief! Geef uiting aan je gevoel en aan je leven. Sterf geen seconde.
Leef en zie elkaar op unieke wijze leven!