Let's create a new world
Op mijn tijdslijn van facebook heb ik onlangs (16-5-2025) een initiatief gedeeld dat mij raakt. Het is een uitnodiging aan collega schrijvers en illustrators om een workshop te geven aan kinderen in een AZC. De uitnodiging is twee maal naar mij toe gezet door dezelfde persoon.
Ik voel de verbinding met die persoon, een dierbare vriendin. Ik ken haar als liefdevolle bruggenbouwer, mogelijkheden openlegger. En ik weet zoals zij mij kent dat, dit initiatief, deze uitnodiging heel goed past bij mij. Ik heb immers jarenlang taalles gegeven als zzp-er aan kinderen in de schakelklas (voor nieuwkomers in Nederland). Ik ben schrijver van het boek ‘Dex ontdekt’. En ik ben dol op kinderen. Super match zou je zeggen.
Ik lees de uitnodiging door en ga er mee aan de slag, vanbinnen in mij.
Het voelt als een mooi initiatief, gedragen in een breed veld. Ik voel hem door te zetten naar collega schrijvers. Dit mag zeker aandacht krijgen. Ik ga er van uit dat zij op eigen wijze met deze informatie omgaan.
In mij gebeurt het volgende ..
Ik voel waar ik sta, wie ik ben, ik voel mijn energie, mijn bewustzijn.
Ik ervaar deze uitnodiging als een vorm, een tijdslijn die in mijn hologram naar voren komt. Mijn brein associeert mij direct in het verhaal. Het oogt perfect kloppend met wie ik ben. En ja, ik gun die kinderen ook een fantastische ervaring. Dat kan ik ook helemaal voelen.
Maar vanuit welk deel in mij besluit ik mee te doen. Stap ik in omdat de hele situatie, die geen eigen creatie is, wel heel goed op mij aansluit? Het klinkt heel vanzelfsprekend.
Toch draai ik het om! Ik ga voelen of IK diep vanbinnen wil aansluiten op de situatie. Ik haal er van af wat mijn kunde is en wat mijn ervaringen zijn. Ik haal er ook vanaf wat de doelstelling is, het helpen van kinderen in een vaak uitzichtloze onmogelijke situatie.
Als ik het helemaal eerlijk en open wil onderzoeken, dan moet de energie vrij kunnen stromen zonder de vorm. Vrij van voorwaarden waar het brein op aan kan haken en er associaties, logica en verwachtingen op los kan laten.
Ik zet de energie van de uitnodiging voor mij. Vervolgens voel ik mijzelf. Ik voel waar ik stroom en waar mijn innerlijke weten zit. Mijn eigen vrije nulpunt van levenskracht en mogelijkheden. Langzaam trek ik de uitnodiging naar binnen en voel ik hoe ik mij tot dit veld verhoudt. Hoe voelt het in mij en hoe ontstaat er wel of niet een verbinding met mijn veld van creatie. In dat onderzoekende veld zit mijn antwoord of ik wel of niet instap. Als ik hem hier voel dan wordt het op eigen wijze een succes. Het wordt al een succes nog zonder dat ik het een vorm geef. Dan heeft de beweging die ik maak alle potentie om in een heel veld dieper te raken en stroming van bewustzijn op gang te brengen. Dan doe ik het werk waarvoor ik hier gekomen ben.
Het lukt mij helaas (nog) niet altijd. Ik weet dat als het niet lukt, ik een script van de matrix leef. De matrix bedient mij van scenario’s heel goed of minder goed passend bij mij. Steeds weer om een reactie te ontlokken waar ik zomaar in zou kunnen stappen. Het biedt mij een oorzaak en ik voorzie het dan van een vervolg. Als het ware wordt mijn scheppingskracht gekaapt om iets te creëren waar ik zelf niet voor kies.
Mijn brein wil graag pruttelen. Doe het voor de kinderen, je kan het zo goed, dit is een kans. Maar ook de weerstand naar de koppeling van de politiek als argument of de verleiding tot het verkrijgen van een lintje. Het zijn allemaal argumenten die waardevol zijn als ik daarop mijn keuze kan maken.
Maar mijn autonome navigatie van creatie functioneert anders. Het voelt of een beweging klopt in mij of niet. Krijgt het energieveld dat ik naar binnen trek meer kracht of ebt het weg in mij. Dit heeft totaal niets te maken met het initiatief, de initiatiefneemster of de persoon die het naar mij doorzet. Zij hebben hun eigen navigatie, intentie en innerlijke weten. En nu ik dit schrijf voel ik daar ook verbinding mee. Het voelt als een groter veld waarin ieder zijn eigen beweging maakt.
Als ik zelf een beweging inzet vanuit een dieper voelend weten, dan is het mijn creatie. Als ik zelf iets creëer dan hoef ik daar geen bevestiging op of beloning voor. Dan heb ik ook geen verwachting naar de afloop, het is immers in mijn bewustzijn gestart en begeleidt.
En zo reis ik ook deze zomer met mijn boek “Dex ontdekt” door het land. Soms voelt een plek als aansluitend op mijn beweging, dan is een overdracht aan informatie haast vanzelfsprekend. Ik voel ook dat ik op plekken ga zijn waar juist een nieuwe bewustzijnsbeweging welkom zou kunnen zijn. Als ik dan ga naar welke plek dan ook, dan staat mijn bewustzijn op 0-punt. Ik creëer een mooi veld met het inrichten van mijn tafeltje of kraam. Dan start ik fris en open voor ontmoeting en verbinding. Zonder dat ik een resultaat verwacht zijn deze ontmoetingen dieper voelbaar en ontstaat er een connectie op basis van gevoelsherinnering uit het Land van Ooit.