Al zolang doe ik een onderzoek naar wie ik werkelijk ben. Het continue aanwezige gevoel dat ik hier niet voor niks ben.
Om daar achter te komen ben ik mijzelf gaan pellen om mijn werkelijke bewustzijn alle ruimte te geven.
Eerst ben ik mijn trauma’s gaan doorleven. Recht in de ogen aankijken, niet meer wegstoppen. Volledige transparantie naar mijzelf. Ruimte voor alle emoties die daar bij horen.
Vervolgens heb ik mijn denken onder de loep genomen. Ik heb elke geadopteerde logica ingehaald. Niets lijkt voor mij bewezen. Ook al voelt het nog zo goed en al klinkt het nog zo logisch. Geen enkele geloofsovertuiging is blijven staan. Zelfs de misleidingen in spiritualiteit niet die mij willen vertellen hoe het in elkaar zit.
Van moment tot moment betrap ik mijn brein erop dat zelfs elke gedachte een afleiding is van wie ik werkelijk ben. Steeds weer trekken gedachten mijn focus en aandacht buiten mijzelf. Hierdoor kan ik vanuit mijn eigen kracht concluderen dat ik mij veel te veel heb geïdentificeerd met mijn gedachten en de emoties die daaruit voortvloeien.
Nu in deze tijd zijn de afleidingen weg van mijzelf sterker aanwezig. Wel of geen mondkapje, vaccinatie, horeca, politie, politiek, technologie. Ik merk hoe ik wordt uitgedaagd om mee te slingeren tussen wel en niet, in al zijn heftigheid. Als ik niet oplet slokt de tweestrijd mij helemaal op.
Allemaal afleidingen op verschillende lagen in mijn bewustzijn.
Ik laat de afleidingen er nu zijn en kijk ernaar zonder dat ik me erdoor laat afleiden. Ik doorzie langzaam het systeem van afleiding en bewustzijn.
Ik blijf lagen van misleiding ontdekken. Het lijkt een spel dat stevig gespeeld wordt om mij van mijn bewustzijn af te houden. Het lukt mij om me steeds weer terug te komen bij mijzelf en diepere lagen van mijzelf en de afleidingen bloot te leggen.
En ik buig mee in het hier en nu. Zo volledig mogelijk aanwezig. Alles dat op mijn pad komt, komt in aanraking met mijn bewustzijn. Overal waar ik een keuze in maak of tegen of voor ben, doet te kort aan mijn volledige zijn. Alles waarin ik met mijn bewustzijn niet aanwezig ben, heeft ruimte om voor mij te gaan bepalen.
Afwezigheid is een amputatie van bewustzijn dat wil stromen, sprankelen en houden van in het hier en nu verbonden met alles … zelfs de afleidingen … positieve en negatieve.